Soral Ailesinin Semiramis'i: Hande Soral

Soral’ın eğitimi sırasında onu bu kadar zorlayan tek şey yoğun setler değil. Okul stajı için bir şizofreni hastasına terapi yapıyor. Bu dönemi, hayatının en ilginç dönemlerinden biri olarak anlatıyor: “Bakırköy Ruh ve Sinir Hastalıkları Hastanesi’nde staj yaptım. Orada kimsesiz hastaların tutulduğu bir L katı vardır. Her gittiğimde bambaşka bir hikaye dinliyordum. Çok zor bir deneyimdi. Hastalardan biriyle ilgileniyordum. Benim kontrolümde dışarı çıkıyor, bahçede geziyordu. Sosyalleşiyordu aslında. Çok büyük bir ilerleme kaydettik. Ruhsal hastalıkların tedavi süreci kendini iyi hissetmekle başlar, belki de bu durum ona iyi geldi.” “Siz bu durumdan etkileniyor muydunuz?” diye soruyorum, kafasını sallıyor. “Okulda etkilenmememiz gerektiği öğretiliyor ama hiç kolay değil. Hastanede gördüğüm şeyler kolay kabul edilir şeyler değildi.”

Üniversiteden sonra tamamen oyunculuğa yönelse de, psikoloji defterini kapatmış değil. Gelecekte oyuncu psikoloğu olmayı düşünüyor. “Oyuncular karakterin etkisi altında kaldığı için mesleki deformasyon yaşıyor mu?” diye soruyorum, “Böyle bir şey varsa da çok üzücü bence” diyor. “Herkesin oyunculuk yöntemi, ekolleri veya bir role hazırlık rutini birbirinden farklı. Bunu yaşıyor olabilirler.” Onun oyunculuk ekolü, ‘eylem duyguyu getirir.’ “Kişinin kendisine ait duyguları kullanarak oyunculuk yapmasının çok da doğru olduğuna inanmıyorum. Kendi duygularını role yerleştirmek yerine, canlandırdığın karaktere ait bir duygu bulmalısın. Var olan duyguları kullanmak insanı yıpratır. Hissettiğin başka duyguları çağrıştırabilirsin, bunun için karakterle ilgili bilgileri kullanman gerekir. Örneğin bana bir karakter geldiğinde, doğduğu andan itibaren yaşamını bilmek istiyorum; burcunu, ailesini... Ne kadar geniş bir alanda fikir sahibi olursam, çalışmam da o kadar kolay oluyor.”

“30 yaşla hayatıma ölüm bilinci girdi”

Psikoloji sohbetimizi biraz da hayatına kaydırıyoruz. Oyunculuk kariyerine 19 yaşında başlamış, şimdi 30’larında bir genç kadın. Bu yaş dönümü onda neleri değiştirdi, merak ediyorum. “30 olmayı bekliyordum aslında,” diyor. “Kadınlar için 28-35 yaşları arasında bir arayış söz konusu. Ben 28’imde bunun bir sinyalini aldım. Kapadokya’da çekimdeydim, bir taş evim vardı, başka da hiçbir şeyim yoktu. O bir sene boyunca ‘ben ne yapıyorum’ diye düşündüm. .. Muhteşem bir deneyimdi. Çok zordu ama çok da güzeldi. Onu atlattım, şimdi de bir korku geldi; her şeyle ilgili bir korku var. Scuba dalgıcıyım, senelerdir de dalıyorum ama suyun altında kalmaya korkuyorum. Belki ülkeyle ilgili bir durumdur bu. Ve aslında korku da değil belki, bilinçlenmek. Yaşlanma korkum yok, sadece ölüm kavramı hayatıma girdi. Ölümle yüzleşmek biraz korkutuyor. Bununla yaşamıyorum ama hayatımda böyle bir gerçeklik var artık.”

Peki ya biyolojik saat çalmaya başladı mı? “Artık vakti geldi,” diyor, “Seneye bir çocuk istiyorum. Eylül-Ekim gibi evleneceğiz zaten.” Tam da o an, tıpkı biyolojik saat gibi telefonu da çalıyor ve bir sene sonrası için planladığı çocuğun müstakbel babası, erkek arkadaşı oyuncu İsmail Demirci arıyor. Kuru temizlemeyle ilgili direktifler veriyor, sonra nasıl tanıştıklarını soruyorum. “Bodrum’da bir konserde tanıştık. Gerçi, öncesinde birbirimizi tanıyorduk; televizyonda izleyip kim bu çocuk demiştim, o da aynısını benim için düşünmüş. Öyle uzaktan uzağa beğenmişiz birbirimizi. O akşam konserde yanıma gelip ateş istedi.” “Var mıydı ateşiniz?” diyorum, gülüyor, “Ateşim vardı da, ‘Bu çok kötü bir numara’ diyerek döndüm. O da cebinden iki tane çakmak çıkardı, ‘Ne yapayım aklıma başka bir şey gelmedi’ dedi. O gün tanıştık ve ertesi gün Bodrum’dan ayrıldı. Bir hafta hiç görüşmedik. Sonra Çeşme’de buluştuk. Orada yine son günleriydi, yine dönüyorlardı. ‘Gitmez herhalde’ diyordum, ama yine gitti. Uçağı altı saat rötar yapınca bu bir işaret herhalde, diye geri geldi ve beraber tatil yaptık. Aslında öyle başladı, döndüğümüzde sevgiliydik.”