Klasik Carrie Bradshaw Görünümü EmRata Sayesinde Yaşıyor

Carrie Bradshaw'ın en iyi göründüğü yer Sex and the City'nin 2. sezonu, 15. bölümüydü. Köşe yazarı, Justin Theroux'nun canlandırdığı, aşırı egoya sahip iyi yetişmiş bir romancı olan Vaughn Wysel ile ilişkisini yeni bitirmişti ve bu yüzden Manhattan'da özgürce bir yürüyüşe çıktı; dar, kalın askılı bir elbise, bantlı stilettolar ve pilot gözlükleriyle görülüyordu.

SATC standartlarına göre basit bir kıyafetti, ancak Bradshaw'ın şehir merkezindeki bir restoranın penceresine deli gibi vurduğu sahne -Samantha, Miranda ve Charlotte'un belki de nadir bir huzur anının tadını çıkardıkları yer- o zamandan beri Instagram moodboard hesaplarının temel taşı haline geldi. Yine de hiç kimse bu görünümün nereden geldiğini bilmiyor. Nicolaia Rips gibi benden daha cesur gazeteciler, topluluğu takip etmeye çalıştı, hatta kimliğini almak için kostüm tasarımcısı Patricia Field'ın konsept mağazası olan ARTFashion Gallery'nin bulunduğu Seward Park kompleksini ziyaret etti. Ancak ne yazık ki ne Field ne de SATC'de yardımcı olan ve şu anda And Just Like That kostümleri üreten Molly Rogers, kıyafetin kökenini hatırladı. Hiçbir kayıt yok ve Field'ın ekibinin kıyafetleri içeri çekmek için harika bir yaklaşım benimsediği biliniyordu, bu da böylesine göze çarpmayan bir elbiseyi bulmayı daha da imkansız hale getiriyordu. 

Fotoğraf: Carrie Bradshaw, HBO

EmRata dün gece Blink Twice gösterimine katılırken buna benzer bir şey giymişti: bacaklarının tam doğru noktasında duran gri-kahverengi bir mini elbise, açık burunlu topuklu ayakkabılar ve minik bir omuz çantası. Nesneleştirilmenin ne anlama geldiğine dair bir kitap yazan model, bir yabancının kendisine doğru “Üstüne bir gömlek giy!” diye bağırması üzerine TikTok'a “Ünlü bir şekilde çekingen değil, ünlü bir şekilde dikkatli değil" (“Famously not demure, famously not mindful,”) başlığını attı. Carrie Bradshaw şüphesiz bu etkileşimin ne kadar gerici olduğuna dair bir makale yazardı. “Şöyle düşündüm de… Bazen dolabımızdaki, etiketini bir türlü bulamadığımız o gizemli elbise, bize kendimizde tam olarak tanımlayamadığımız parçaları kucaklamanın bir gücü olduğunu hatırlatıyor.”