Gucci'den "Öteki" Yerlerin Sergisi: No Space, Just a Place

Sanatçı Sungsil Ryu’nun yapay cennet kavramı üzerine çalışarak oluşturduğu Boan1942, batıl inançlar ile hayali anlatıları temel alıyor. Eserdeki psikedelik doğa yerleştirmesi de ayrıca dikkat çekici.

Ressam Jun Hyerim’in dünya üzerindeki cenneti sembolize eden Arcadia’ya odaklandığı çalışması Hapjungjigu, sözcüğün Korecede hem “ideal bölge” hem de “keşfetmesi imkânsız” anlamlarına gelmesi sebebiyle daha da özelleşiyor.

Kang Woohyeok tarafından yaratılan Post Territory Ujeongguk, kendine ait bir bölgeye sahip olma ihtimalini aya yansıtıyor ve böylece Seul’da bir bölge sahibi olmanın önemine de dikkat çekiyor. Karışık duyguları yansıtmayı amaçlayan sanatçı, eserinde birçok zıtlığı bir araya getirmiş.

Zaman ve mekandaki hareket ve geçiş kavramlarını sorgulayan Audio Visual Pavilion, diğer projelerden farklı olarak sanatçı Sunho Park’ın eserlerini, hatıralarını ve yok olan alanlarını coğrafi bilgilerle gerçekliğe ulaştırıyor.

d/p, hiçkimse için “öteki” yer olamayacak olan "beden" ile ilgili. Koreograf Yunhung Lee’nin Tongue Gymnastics adlı performansı aracılığıyla vücudun hareketlerine odaklanan eser, iletişim ve duyumların merkezi olan dili esas alıyor.

Üç ayrı oda ile iç ve dış arasındaki ayrımı yansıtan OF, yaratıcısı tarafından sanatın görüleceği bir yer değil de çeşitli yaşam biçimlerinin mikro kozmosu olan daha genç bir alan olarak tanımlanıyor. Her oda izleyiciye farklı gizlilik ve odaklanma seviyeleri sunuyor.

space illi, “doğal” olarak nitelendirilen konulara daha yakından bakma çabasındaki kadın sanatçıların eserlerini bir araya getiren Swimming QFWFQ projesini sunuyor. Toplumların çatlaklarını ortaya çıkararak izleyicinin bakışını yeniden yaratmayı amaçlayan eser, kavramları yeniden yapılandırıyor.

Romantizm ve eleştirinin sınırlarında dolanan mikro sergi Space One; alandaki sergileri, performansları ve konuşmaları bir araya getiriyor.

Sanatın ticari bir alanda nasıl var olduğunu yansıtan Tastehouse'un projesi, bir satış dükkanı görünümüne sahip. Sanatın değeri fikrini yeniden düşündüren sanatçının eseri, nesnelerin gerçek değeri ve izleyicinin tüketici olarak konumuna kafa yoruyor.

White Noise, bir sanatçının kendini geçici ilişkiler kurarak nasıl yeniden yaratabileceğine odaklanıyor. Örneğin sanatçı Joohye Moon, Dans ta chambre ile bir ekranın içiyle dışı arasındaki etkilişimle yaratılan gerçeklik-sanallık ilişkisi üzerinden etkileşime giriyor.